ช่วงชีวิตของลิมโฟไซต์
อายุการใช้งานของลิมโฟไซต์อาจแตกต่างกันไปอย่างมากเนื่องจากการทำงานที่แตกต่างกัน: ลิมโฟไซต์ที่ไม่เคยสัมผัสกับแอนติเจน (โครงสร้างของร่างกายแปลกปลอม) จะตายหลังจากนั้นเพียงไม่กี่วันในขณะที่ลิมโฟไซต์ที่เปิดใช้งานเช่นเซลล์ในพลาสมาสามารถอยู่ได้ประมาณ 4 สัปดาห์ การอยู่รอดที่ยาวนานที่สุดทำได้โดย หน่วยความจำ เซลล์ซึ่งสามารถอยู่รอดได้หลายปีจึงมีส่วนช่วยในการจำทางภูมิคุ้มกัน จากผลการวิจัยล่าสุดพบว่ายังมีเซลล์พลาสมาที่มีอายุยืนยาวซึ่งก่อให้เกิดสิ่งที่สอดคล้องกัน แอนติบอดี แม้ว่าการติดเชื้อจะลดลงแล้วก็ตามดังนั้นจึงมั่นใจได้ว่าแอนติบอดี titer คงที่ (= ระดับการเจือจาง) การสร้างภูมิคุ้มกันตลอดชีวิตมักทำได้ด้วยวัคซีนที่มีชีวิตเท่านั้นโดยคาดว่าส่วนที่เล็กมากและไม่เป็นอันตรายของวัคซีนจะยังคงอยู่ในสิ่งมีชีวิต
การทดสอบการเปลี่ยนแปลงของเม็ดเลือดขาวคืออะไร?
พื้นที่ การทดสอบการเปลี่ยนแปลงของเม็ดเลือดขาว (LTT) เป็นวิธีการตรวจหา T-lymphocytes พิเศษซึ่งแต่ละชนิดมีความเชี่ยวชาญสำหรับแอนติเจนบางชนิด (ส่วนของสิ่งแปลกปลอมในร่างกาย) ส่วนใหญ่จะใช้ในการวินิจฉัยภูมิคุ้มกัน แต่เมื่อเร็ว ๆ นี้ยังใช้ในการตรวจภูมิแพ้เพื่อตรวจหาการแพ้ยาหรือโลหะบางชนิดซึ่งแสดงออกด้วยความล่าช้าเท่านั้น ในปัจจุบันแนะนำเป็น เสริม เพื่อการทดสอบที่เกิดขึ้นเอง
การทดสอบนี้เป็นการทดสอบการยั่วยุเพื่อตรวจหาอาการแพ้จากการสัมผัส นอกจากนี้ความสำคัญของการทดสอบการตรวจหาเชื้อโรคบางชนิดเช่น โรค ปัจจุบันเป็นหัวข้อของการอภิปรายที่ถกเถียงกัน ในขั้นตอนแรกของ การทดสอบการเปลี่ยนแปลงของเม็ดเลือดขาวลิมโฟไซต์จะแยกออกจากกัน เลือด เซลล์โดยกระบวนการซักและการหมุนเหวี่ยงหลายขั้นตอน (ขั้นตอนที่สลายส่วนประกอบของเลือดตามมวล)
จากนั้นเซลล์จะถูกปล่อยให้เติบโตด้วยตัวเองเป็นเวลาสองสามวันภายใต้สภาวะการเจริญเติบโตที่เหมาะสมร่วมกับแอนติเจนที่ทดสอบ ตัวอย่างควบคุมยังคงไม่มีแอนติเจน ไธมีนที่ทำเครื่องหมายกัมมันตภาพรังสีซึ่งเป็นส่วนประกอบของดีเอ็นเอจะถูกเพิ่มเข้าไป 16 ชั่วโมงก่อนการวิเคราะห์
หลังจากเวลานี้จะมีการวัดกัมมันตภาพรังสีของวัฒนธรรมลิมโฟไซต์และคำนวณดัชนีการกระตุ้นที่เรียกว่า ข้อมูลนี้ให้ข้อมูลว่า T-lymphocytes มีความไวต่อแอนติเจนมากน้อยเพียงใด การทดสอบใช้ประโยชน์จากข้อเท็จจริงที่ว่าเซลล์ T ที่เปิดใช้งานซึ่งผลิตมากขึ้นจาก T- ที่ไวต่อความรู้สึกหน่วยความจำ เซลล์ถูกเปลี่ยนรูปหรือเปลี่ยนรูปเพื่อตอบสนองต่อแอนติเจนที่เกี่ยวข้อง เป็นผลให้พวกมันแบ่งตัวซึ่งต้องการให้พวกมันสร้าง DNA ขึ้นมาจึงรวมไธมีนกัมมันตภาพรังสีเข้าด้วยกันมากขึ้น
